Hoe gaat het met Matthijs na het overlijden van Eva?

Zes weken na het overlijden van Eva Hermans-Kroot spreekt Tim Hofman in het gedenkbos met haar man Matthijs en haar zus Anne. Hoe gaat het met hen?

Tim, Matthijs, en Anne ontmoeten elkaar op 'het plekje van Eva' in het gedenkbos, met klapstoeltjes en een thermoskan warme thee. Tim vraagt ze hoe het met ze gaat. 'Nog niet zo goed', antwoordt Eva's man Matthijs. 'Ik mis haar gewoon heel erg. Het is gewoon lastig. Ik weet niet... Alles is een beetje grijs nu. Het voelt heel gek om alles zonder haar te doen – daar heb ik wel heel veel moeite mee.'

Het gemis zit in van alles: grote en kleine momenten. 'Als je even bezig bent en die halve seconde dat je even vergeet dat ze er niet meer is', vertelt Eva's zus Anne. 'Dan denk ik: "Even snel Eva appen." Maar dat gaat niet meer. Wij facetimeden elkaar altijd op random momenten van de dag, nu wil ik haar aanklikken in mijn telefoon, maar dat kan niet meer. Dan voel je wel heel veel pijn.'

Op 29 november was Tim bij Eva voor het laatste gesprek. De volgende dag overleed ze. De laatste avond hebben Matthijs en Eva samen doorgemaakt. 'Dat was wel heftig, in mijn beleving. De huisarts was vrijdagavond al gekomen en je merkte gewoon dat zij gedurende de dag steeds slechter werd. Die vrijdag ging het heel snel. Toen kwam de huisarts om te vragen of ze een slaapmiddel wilde, waar ze dan uiteindelijk niet meer wakker van zou worden. Maar dat wilde ze niet, want ze wilde nog een avond met mij zijn. Ze had van iedereen afscheid kunnen nemen, behalve van mij. Ze wilde nog één avond met mij zijn. Dan zou ze zaterdagochtend ingeslapen worden, door middel van palliatieve sedatie. Toen ging het ook heel snel. Die laatste avond was ze eigenlijk alleen maar aan het slapen continu. Ik ben tegen haar aangekropen die avond. Ze was de hele tijd aan het slapen, maar om gewoon bij haar te zijn.'

Iedereen zou de volgende dag om elf uur komen. 'Die ochtend zei ze om negen uur: "Laat iedereen maar komen, want het is goed zo." Nou ja, het is niet goed, maar het was gewoon op. Maar mentaal was ze af en toe echt nog wel scherp. Mentaal was het echt nog geen tijd, maar het lichaam was gewoon op.'

Eerder sprak Tim met Matthijs over hoe met het overlijden van Eva ook de ziekte uit zijn leven verdwijnt, en of dat ook ergens als een opluchting kan voelen. 'Daar heb ik de afgelopen dagen ook nog over zitten denken. Eva is uit mijn leven, maar ook de kanker is uit mijn leven. Ik merk wel dat ik nu meer vrijheid heb in wat ik doe op een dag – dat ik niet na hoef te denken over hoe laat ik thuis moet zijn, bijvoorbeeld om voor haar te koken. Ik kan iets meer doen en laten wat ik wil. Maar het laat ook een hele grote leegte achter, omdat ik natuurlijk graag voor haar zorgde. Dus ik kan nog niet echt zeggen dat het uit mijn leven is, omdat het nog zo vers is. (...) je wil ook niet erkennen dat je opgelucht bent dat Eva weg is, maar wel die stressvolle vier jaar waarin je denkt: "Eva gaat dood, maar wanneer gaat ze dood en hoe gaat ze dood?" Dat heb je nu achter de rug.'

Ook Anne herkent dat gevoel: 'Ik merk dat er een stukje stress weg is – de angst dat ze zou overlijden, die is continu aanwezig als er iemand met kanker in je leven is. Dat voelt wel als een opluchting. Alleen dat is dus heel dubbel, omdat je daarnaast Eva dus heel erg mist.'

'Hele mooie jaren, heel veel mooie momenten. Een andere kijk op het leven, zoals Eva zegt: "Toch proberen meer in het nu te leven en niet te veel denken aan wat er over vijf jaar op je pad komt." Zulke dingen heeft het mij ook wel gebracht.'