Bij Trump moet je over de VOC beginnen

Ik heb al meerdere keren in een column geschreven dat ik minister-president van Nederland wil worden, ‘meen je dat echt?’, vragen bekenden dan, waarop ik meestal antwoord dat ik er niet aan moet denken om de hondenbaan van regeringsleider daadwerkelijk op mij te nemen, ik zou nooit meer doelloos over de gracht kunnen slenteren, ik zou de kinderen amper nog zien, etcetera.

Mocht er een situatie ontstaan waarin men zegt: ‘alsjeblieft, doe het een aantal jaren, jij bent de enige die het in deze ingewikkelde tijd kan’, dan zal ik het als dienstplicht beschouwen, uiteindelijk ben ik niks zonder mijn vaderland, “vergeet dat diploma, het belangrijkste papiertje heb je al binnen: je Nederlandse paspoort”, zei ik laatst tegen een buurjongen die nu in de brugklas zit.

Toen ik gisteren koffie dronk bij vriend R. op de bank in zijn woonkamer, geloofde ik een paar seconden werkelijk dat het moment waarop het Nederlandse volk een beroep op mij doet aanstaande is. We hadden het over de handelstarieven van Trump, en over hoe weinig creatief Europese regeringsleiders omgaan met het gedrag van ‘The Donald’ in het algemeen.

“Kijk”, begon ik terwijl mijn gastheer een goudkleurig cupje in het apparaat op zijn aanrecht plaatste om mij van een nieuwe bak troost te voorzien, “kijk”, sprak ik, “neem nu bijvoorbeeld zoiets als koffie, zonder koffie draait de economie voor geen meter, mensen produceren pas nadat ze een flinke cafeïnestoot krijgen, zonder koffie geen kapitalisme.”

“Aan wie heeft de Westerse wereld koffie te danken?”, vroeg ik nadat R. het water had bijgevuld en op een knop drukte waarna een zoemend geluid klonk, “aan wie hebben we koffie te danken? Precies, aan de Nederlanders, wij gingen met onze schepen als eerste naar al die verre landen, sloegen mensen hun hoofd eraf en namen de koffie mee.”

“Daar zou ik over beginnen wanneer ik als premier in de Oval Office bij Trump zat”, betoogde ik. “Gewoon een beetje schudden met de Witte Huis-mok die ik bij binnenkomst krijg, en roepen: “V.O.C., de Hollanders, dat hele fucking Amerika had nooit van de grond gekomen zonder onze koffie, dus hoezo handelstarieven?”

“Interessant, mits je verhaal over de koffie klopt natuurlijk”, zette R. mijn kopje op tafel.
“Het gaat er niet om of het klopt, dat is nu net het punt”, slaakte ik een zucht.