Coenradie is geen greintje beter dan Wilders

Je zou het misschien niet verwachten, maar ik begin een beetje moe te worden van Ingrid Coenradie. Niet van haar stemgeluid of haar mediastijl — hoewel haar optredens inmiddels meer weg hebben van een loopbaanbeoordeling bij Jinek dan van verantwoordelijkheid nemen — maar vooral van haar eindeloze drang om zich telkens opnieuw af te zetten tegen het kabinet waar ze vrijwillig aan deelneemt en de partij die haar nota bene heeft voorgedragen als staatssecretaris.

Het is een vast patroon geworden: voor elke camera die ze tegenkomt of elk persmoment dat zich aandient, grijpt ze de kans om verontwaardigd te verklaren dat het allemaal niet kan zo, met nul euro, dat haar gevangenissen uitpuilen, en dat er zonder geld geen zwaarder straffenbeleid kan worden uitgevoerd. En wie krijgt de schuld? Het kabinet. Of Wilders. Of “Den Haag”. Maar nooit zichzelf.

Laat ik je even uit die droom helpen, Ingrid: je bént Den Haag nu. Je zit op het pluche dankzij een partij die je nu “kritisch” probeert te becommentariëren alsof je vanaf de zijlijn toekijkt. Alsof je niet zelf een handtekening onder het coalitieakkoord hebt gezet waar geen cent extra voor jouw portefeuille in stond.

En nee, je hoeft geen politieke junkie te zijn om te zien wat hier gebeurt: Coenradie speelt voor de camera alvast haar volgende rol. Ze is niet de eerste opportunist in Den Haag die zich voorbereidt op haar “doorstart”, en ze zal ook niet de laatste zijn. Maar de manier waarop ze zich nu positioneert als slachtoffer van haar eigen kabinet, is wel erg doorzichtig.

Ze doet alsof ze in de maling is genomen door Wilders omdat hij haar eerder terugfloot toen ze voorstelde om vanwege cellentekort eerder gedetineerden vrij te laten. Vervolgens kreeg ze wél steun van NSC en linkse partijen voor haar motie. En nu schijnt het volledig aan anderen te liggen dat ze “teleurgesteld” is in de Voorjaarsnota omdat er “geen enkele euro” naar haar toe gaat.

Laten we één ding duidelijk stellen: als je op het pluche zit namens de PVV, en je wil tegelijkertijd de rol van progressieve realist spelen, dan ben je niet meer geloofwaardig. Of je verdedigt het beleid waarvoor je bent aangesteld, of je stapt op. Maar Coenradie wil allebei: loyaliteit aan de macht én sympathie van de oppositie. Dat is geen bestuur, dat is politiek theater.

En zoals altijd in Den Haag zijn er anderen die het pad al geplaveid hebben: Yesilgöz, Idsinga, Keijzer, Bruins—mensen die net zo gemakkelijk hun partij, principes of functie dumpen als een lege koffiebeker bij de Hofvijver. Voor een mooi uitzicht op een plek in een volgend kabinet zou menigeen zijn of haar moeder te koop aanbieden.

Daarom, beste Ingrid, hier mijn bescheiden politieke én strategische advies:

Als je straks hoopt op een frisse start bij het CDA, de VVD of – hou je vast – JA21, dan kun je beter niet wachten tot het kabinet daadwerkelijk valt. Want dan ben je een probleemdossier zonder macht. Wat je nu nodig hebt, is een elegante exit. Noem het een “politieke sabbatical”, noem het een “tijd voor reflectie” of een “terugkeer naar de inhoud”.

Zorg ervoor dat je tijdig afstand neemt van de PVV, zodat je straks geloofwaardig bij een andere partij kunt aanschuiven alsof je nooit met Wilders in één boot zat. Het zal nog moeilijk genoeg zijn om dat van je af te schudden. Maar het wordt ronduit lachwekkend als je blijft klagen over een situatie die je zelf in stand houdt, terwijl je eigenlijk allang op zoek bent naar een andere deur om doorheen te lopen.

Je kunt niet én het vuile werk van Wilders weigeren, én je eigen handen schoon willen houden, én straks met een strikje jezelf aanbieden aan het politieke midden. Dat heet zelfdestructie met camera’s erbij.

Of, zoals we in Den Haag inmiddels gewend zijn te zeggen: niet beter dan Wilders, alleen iets geraffineerder verpakt.