Bassie & Adriaan en de gekregen verrekijker

Een beetje laat, het was al half december, vierden we bij mijn vriendin thuis Sinterklaas, degene die mijn lootje getrokken had, deed mij een verrekijker cadeau. ‘Voor misschien wat positieve ver- of vooruitzichten’, stond er in het gedicht bij de surprise, je zou bijna denken dat de gulle gever mijn grof-pessimistische Joop-columns leest.

Grof pessimisme is trouwens een stijltje waar ik van hou, in het dagelijks leven ben ik een neutralist, iemand die de naderende feiten zo onderkoeld mogelijk beloert om ze in zijn voordeel te kunnen gebruiken. Sluw, dat is het juiste woord. Of u mij door deze karakterbeschrijving sympathieker vindt weet ik niet, wel wil ik benadrukken dat ons land mensen zoals ik dringend nodig heeft in de regering.

Begin februari dronk ik koffie op de bank in mijn eigen appartement op tweeëntwintig hoog aan de rand van Utrecht, vanwaar je uitkijkt over de meubelboulevard en de snelweg A12. Mijn oog viel op de verrekijker, nonchalant lag hij op tafel, wachtend tot ik hem ergens opborg. Ik pakte het ding, duwde de cilinders aan de achterzijde tegen mijn oogkassen, draaide aan de scherpstelknop in het midden, om vervolgens een autootje te volgen dat zich langs een flatgebouw voortbewoog.

In mijn hoofd klonken drie noten van een spannend muziekje, daarna schoot ik tot mijn eigen verwondering in de rol van de Baron uit ‘Bassie & Adriaan’. “Drommels, daar rijden die clown en acrobaat”, murmelde ik met een geaffecteerde tongval in mijn eentje op de bank. “Wie is er kwaad?”, liet de slechthorende boef B2 denkbeeldig van zich horen, waarop ik geïrriteerd de mededeling herhaalde: “Ik zei: “Drommels, daar rijden die clown en die acrobaat”.

Zo ging het nog een tijdje door, ik schrijf deze onzin op omdat ik de column opnieuw wil uitvinden en de gekte daarom flink moet stromen.