Hoe je met dieren omgaat, zegt alles over je staat van zijn

Tijd voor door de politiek gestuurde screenings voor potentiële diereneigenaren.

Recentelijk heb ik mijn testament geüpdatet. Ik voegde er een legaat aan toe: een bepaald percentage gaat naar de dierenasielen die verbonden zijn aan de Nederlandse Federatie Dierenhulp Organisaties (NFDO). Dieren zijn in mijn wereld namelijk het beste wat deze planeet heeft (gekend). De sociale groep waar weldenkende en gezonde mensen zich áltijd hard voor moeten maken, ongeacht achtergrond, kleuring, opleidingsniveau en ga zo maar door.

Ons collectieve bewustzijn lijkt verder af te glijden. ‘Lijkt’ is natuurlijk onzin. Kijk maar naar hoe het met de dieren is gesteld en je weet genoeg. Het lot van de dieren weerspiegelt namelijk de balans tussen de duisternis en het licht in onze samenleving. Hoe je met dieren omgaat, zegt alles over je staat van zijn. Als je goed voor dieren bent, ben je vaak ook goed voor mensen. Maar zeker sinds de pandemie in 2020 is het niet best gesteld.

Overigens, ik kan het immers niet nalaten, is het je opgevallen dat de ultraorthodoxie altijd rare en onvriendelijke voorschriften heeft voor hoe mensen met dieren moeten omgaan? Dieren worden geslacht, opgeofferd en vormen een altaar. Dieren zijn onrein. Zo mag je als je uit het Joods ritueel bad komt niet naar een hond kijken, laat staan een hond aanraken. (Ik houd het even bij eigen parochie, of...nou ja, dat.) Enzovoorts.

De gevolgen van ons afglijdende collectieve bewustzijn voor dieren zijn afgrijselijk. Dierenasielen lopen over en beschikken over onvoldoende capaciteit en middelen, terwijl er tegelijkertijd schrijnende verhalen blijven opduiken over mishandeling, verwaarlozing en onverschilligheid. Hokken raken overvol. Een groeiend aantal dieren wordt afgestaan of simpelweg op straat achtergelaten. Niet in Verweggistan, maar bij jou in de straat.

Mensen liegen vaak over de redenen waarom ze hun dieren wegdoen. Soms zijn het de kosten. Een andere keer zijn het de haren of het geblaf. Weer een andere keer past het dier niet in iemands familiesamenstelling of dagelijkse ritme. Dieren worden zelfs voor de deur bij het asiel achtergelaten. Als ze geluk hebben, niet in een vuilniszak of iets dergelijks dat onterend en zelfs gevaarlijk is.

Mensen ontwijken hun verantwoordelijkheid voor hun huisdier en laten het beest aan zijn of haar (ik moet nog het dier tegenkomen dat graag als non-binary gezien wil worden) lot over. Regelmatig krijgen de dierenasielen de als-dan-behandeling. Als jullie het dier niet aannemen, dan, gevolgd door een dreigement op maat.

In januari was ik bij de dierenarts in Amsterdam voor Pommie’s jaarlijkse vaccinaties. Terwijl ik wachtte totdat ik werd opgeroepen, bekeken twee baliemedewerkers de röntgenfoto’s van een mishandelde hond. Ze overlegden wat ze het beste konden doen. De eigenaar was hier schuldig aan, maar verzon allerlei onzin om het dier dan toch te laten behandelen.

Ik had de eigenaar graag met eigen handen vermoord. Wat mensen elkaar aan doen, is één, maar van de meest zuivere soort die deze planeet heeft (gekend), blijf je af. In mijn wereld zou de rechtstaat er niet voor de dierenmishandelaars moeten zijn. Dierenmishandelaars zijn de enige categorie criminelen die ik zonder pardon zou willen neerknallen. Je leest het goed. Maar ik zal me beheersen. Knipoog.

In Rusland zijn dieren de minst beschermde sociale groep, met alle gevolgen van dien. Oekraïne luidt de noodklok, want de dierencentra lopen over als gevolg van de oorlog en al dat menselijk falen. De overstromingen in Spanje in 2024 hebben aangetoond hoe kwetsbaar dieren zijn bij natuurrampen. Dieren werden achtergelaten in overstroomde gebieden, zonder voedsel, water of hulp. Dieren kwamen vast te zitten, raakten gewond enzovoorts. Overal ter wereld worden de rechten van de dieren stelselmatig geschonden, veelal voor commercie. Bijvoorbeeld voor onze magen, smeersels, kledij en inrichting thuis. En over de dierenmarkten in Aziatische landen wil ik niet beginnen, want dan wordt dit artikel een scheldkanon, als het al geen zo-willen-we-het-niet-artikel is. Free, free the animals. Dat is geen doemdenken of volledig de weg kwijt zijn, maar realiteit. Waar blijven de protesten?

Dieren lijden. Onder het mom van gedragsverandering en aansturen, gebruiken we marteltuigen en -methodieken en denken we dat we ons van alles kunnen permitteren. Denk aan stroomkettingen en trainingshalsbanden bij honden. Dit soort praktijken moeten we zo snel mogelijk strafbaar stellen. Wie immers niet in staat is om met rust, geduld en zachte methodieken een dier te trainen of begeleiden, is simpelweg niet geschikt om dieren te hebben.

Deze hulpmiddelen veroorzaken niet alleen fysieke pijn, maar hebben ook ernstige psychologische gevolgen voor dieren. Ze creëren angst en breken het vertrouwen. Precies het tegenovergestelde van wat een relatie met een dier zou moeten zijn. Het is een eer om een band met zo’n wezentje op te bouwen. Ik kan erover meepraten.

Zo is mijn gelukkigste moment van 2025 tot nu toe toch wel dat Pommie me zodanig vertrouwt, dat ik rustig stukjes van zijn krulnagels kon wegknippen. Mijn hart liep over van vertedering. Nooit eerder in bijna tien jaar liet hij dat toe. De binnenste nagels waren de enige waar ik aan mocht zitten. Bij de rest ging hij piepen en grommen. Die beet of liep hij er zelf wel van af.

In deze keiharde wereld waar menig menselijk brein volledig de weg kwijt is, waar we dagelijks mee geconfronteerd worden, ben ik trots dat niet alleen ik, maar nog een heleboel mensen in de buurt van dieren tot een zacht en blij ei transformeren. Maar dieren worden alsnog als bijzaak gezien. Dan heb ik het tot nu toe geeneens over de grote problemen gehad waar veel organisaties mee bezig zijn.

Ik heb het klein gehouden, zodat jij en ik er wat mee willen vanuit het hart. Ik vraag me af hoe we het allemaal maar laten gebeuren en in de veronderstelling kunnen blijven dat de mens superieur is aan de dier, terwijl het tot echt andersom lijkt te zijn. ‘Lijkt’ is natuurlijk onzin. Dit hoeft niet zo te blijven. Dieren verdienen op z’n minst onze empathie, bescherming en liefde. Dieren verdienen zoveel beter. En dat kunnen we.

Helaas vrees ik wel voor de toekomst. Vandaar dat ik een legaat in mijn testament heb opgenomen waarmee een bepaald percentage naar de dierenasielen gaat die verbonden zijn aan de Nederlandse Federatie Dierenhulp Organisaties (NFDO). Er zijn veel partijen die prachtig werk leveren, zoals House of Animals, Animal ID, Stichting VIER VOETERS, Stichting Animal in Need, Stichting Zilver, Stichting Dierennood, WereldAsielen, Stichting AAP en Bikers for Animals. (Dit is geen influencer marketing. Alhoewel ik voor zulk soort doeleinden gerust te porren ben.)

Tijd voor door de politiek gestuurde screenings voor potentiële diereneigenaren. Net zoals we een rijbewijs nodig hebben om een auto te besturen, zouden we ook moeten aantonen dat we geschikt zijn om een dier te verzorgen. Dit zou niet alleen enig dierenleed kunnen voorkomen, maar ook asielen ontlasten. Er zijn overal ter wereld mensen en organisaties die het verschil maken. Vrijwilligers die zich dag en nacht voor dieren inzetten. Dit zijn de voorbeelden waar we ons aan zouden kunnen optrekken.

Volgende keer heb ik weer een spraakmakender stuk. Neem eens dierenasielen op in je testament en denk eens drie keer na over wat een dier moet voelen. Hoe zou jij je eronder voelen? Dat is zo simpel als een hond niet zomaar aanraken, maar aftasten of het kan. Hoe zou jij het vinden als iemand zomaar aan je ging zitten?

Nu ga ik met Pommie knuffelen. Zijn rapportcijfer voor mij aan het eind van de dag en van zijn leven moet minimaal een 9,8 op de schaal van 10 zijn. Een soort Superhost, maar dan voor dieren.