Showtime

“Showgirls delivers the goods!” schreeuwde The Daily Herald destijds van de daken toen onze (inter-)nationale trots Paul Verhoeven zijn ‘Showgirls’ op het publiek losliet. Ironisch genoeg bleek dat níemand de Oer-Amerikaanse showbizzwereld zo ongenaakbaar bloot kon leggen als een Europese regisseur. Letterlijk. Goor en klatergeil vermengd met veel functioneel naakt en een snoeiharde militaire discipline. Nergens ter wereld wordt de showbusiness immers zo serieus beoefend als in de U.S.A.

ShowBusiness met twee dikke hoofdletters dus, want het is vooral Big Business. Over het moreel verval daarvan, en de nieuwe business verscheen deze week ‘The last Showgirl’ met in de hoofdrollen de ‘Forever ScreamQueen’ Jamie Lee Curtis en de talentloze opblaaspop van t.v.-serie Baywatch, Pamela Anderson. Een wonderlijker koppel sierde zelden het witte doek.                                             

Tot zover nu de domme vooroordelen en stereotyperingen, want godallemachtig, wat is dit een on-Amerikaans goeie, oer-Amerikaanse film! Alles wat het publiek verwacht bij een dergelijke titel zit er in, maar dat is slechts het topje van de Showbissberg die ‘La Razzle Dazzle’ heet.

Bij hun eenmalige terugkeer in 2001 zong cabaretgroep Don Quishocking met veel overdrijving en ironisch zelfbeklag: “Afgedankt, uitgediend en weggesmeten, afgedankt. Waardeloos, waardeloos, nutteloos. Overtollig, afgedankt! Ooit geprezen, veel geprezen waardevol, waardeloos…”.

Die wanhoopskreten vormen in een notendop het hele verhaal van ‘The last Showgirl’. We kijken naar de nadagen van Barbie. Een ontluisterende blik op vervlogen dromen.

Kirrend en huppelend als een zestienjarig meisje (“I’m 47”) dartelt Anderson door de film. Verslaafd aan een leven in de spotlights, burlesque shows, veren en een moordende werkethiek. Continu in een ratrace tegen de tijd. Jong versus oud vlees, werd zelden zo meedogenloos in beeld genomen.

Het is een dik aangezet, veelzeggend moment als Shelly na 38 jaar professioneel dansen weer moet auditeren en daarvoor een tachtigerjarenhit van Pat Benatar uitkiest. Ze komt niet ver, dit is allang geen wereld meer van stijlvol showdansen in de Lido-traditie uit Parijs (“Shelly, nobody knows what the f*ck that is anymore!”). Hitsige, snelverteerbare lapdance-porno willen we zien. Next! Showbusiness blijkt vooral young peoples business.

Zelfs buiten, waar het klatergoud verbleekt in de Las Vegaszon, is niemand wie hij echt is. Het leven is een schijnvertoning vol holle taal en oneliners. “You’re old!”. “I’m not that old…i’m ol-der”.

Tenslotte zien we haar op een nest van showkleding en veren en geflankeerd door haar koekoekskinderen. Jonge collega’tjes die ze bemoedert ook al heeft ze geen idee hoe dat moet.

Geen metaforen hier, uitsluitend ontroering en herkenning. Zelfs empathie, afgewisseld met oprechte gevoelens van ergernis over de leegte en onnozelheid van deze types (“..I mean, lemons aren’t even real food, they’re more like herbs..”). Én, er zit een pareltje van een buddymovie in deze tiara van een film.

Curtis rehabiliteert zich in één keer voor een halve carrière vol onzinfilms en matige acteerprestaties. Ze blijkt het namelijk wél te kunnen, en hoe! Met droog, veel te hennarood haar, een zonverbrande kop met daarop dikke, blauwe oogschaduw en net te roze lipstick, verbeeldt zij de beste vriendin/collega van Shelly (Anderson) zonder een karikatuur te worden. Zelfs met peuk en margarita in de hand, daarvoor zijn de snedige dialogen namelijk veel te goed, en… het grandioze acteerwerk. Curtis laat naïviteit, oeverloos doorzettingsvermogen en wanhoop zien die alleen echte mensen kunnen voelen.

De vernedering om, dik in de zestig, nog drankjes rond te brengen in een Playboybunny-pakje met een oranje picolo-pandjesjas en dito hoofddeksel draagt ze als met vanzelfsprekende waardigheid. In die respectloze omgeving van een casino wordt ze echter even gemakkelijk ingeroosterd als uitgerangeerd (“..bring that drink to Zsa Zsa Gabor!...Who?).

Haar rol van Annette is klein geschreven maar groots gespeeld. Met nog geen kwartier speeltijd ongetwijfeld Oscarvoer voor beste bijrol, maar wat zou het mooi zijn als beide dames zo bedeeld werden. Twee Hollywood GlamourGirls (in de Showbiss blijf je een ‘girl’ ook al wordt je honderd), breed glimlachend op het podium in de outfits die ze ook in film dragen. Voor één keer twee echte mensen die hun Oscar komen ophalen. Achteloos. Geen speeches. Wat zou dat geweldig zijn.

Ruggengraat kun je de hoofdrolspeelster bepaald niet ontzeggen. Zij zal altijd blijven geloven in haar droombestaan. De showbusiness een zwaar bestaan?! Ben je gek. Werk doen waar je eigenlijk geen in hebt, dát is pas een zwaar bestaan. Shelly is een showgirl untill the very end!