Wie continu afgeeft op jongere generaties zet vooral zichzelf buitenspel

De helft van de Nederlanders tussen de 16 en 25 jaar kampt met mentale gezondheidsproblemen. Zo blijkt uit een recentelijk onderzoek van het RIVM. Toen de NOS dit nieuws verspreidde, kon je de reacties al wel invullen. Opmerkingen als ‘Waardeloze generatie’, ‘Geen ruggengraat’ en ‘Verwende snowflakes’ passeerden de revue. Maar is dat wel terecht?

De strekking van de reacties is veelal dat eerdere generaties het zwaarder hadden, maar daar nooit over klagen. Het feit dat ze dat benadrukken door te klagen en zo een nieuwsbericht op zichzelf weten te betrekken, spat op zich al uit elkaar van ironie. Maar dat terzijde.

Als de oudere generaties het daadwerkelijk zwaarder hadden, deden ze dat dan niet voor een betere toekomst voor zichzelf en de volgende generaties? Of gunnen ze eenieder het leed dat ze zelf ook hebben moeten doorstaan? En als de jonge generatie zo zwak is, is dat dan niet ook een beetje de schuld van de generatie die ‘ons’ heeft opgevoed?

Problemen
Ook onze generatie kent zijn eigen problemen. Als ik vragen krijg als ‘’Waarom ga je niet gewoon in Amsterdam wonen?" of ‘’Lijkt het je niet fijner om je keuken niet te hoeven delen?", merk ik hoe ver sommige ouderen verwijderd staan van onze realiteit.

Waar mijn ouders als studenten in Amsterdam konden wonen, moet ik emigreren om überhaupt in een stadscentrum terecht te kunnen. De vele korte contracten en obscure constructies om belasting te ontduiken van werkgevers maken het er financieel niet makkelijker op. Verder moet niet onderschat worden dat jongeren stagneerden in hun ontwikkeling door de coronaperiode. Liefst 64,5% zegt hier nog negatieve gevolgen van te ondervinden, terwijl 63,3% zich emotioneel eenzaam voelt.

De wachttijden bij de GGZ zijn dan ook dramatisch. Daarnaast heerst onder sommigen angst voor een mogelijke oorlog, om nog maar te zwijgen over het klimaat. Het opgroeien met sociale media brengt evenals een ander soort druk met zich mee die eerdere generaties niet ervaren hebben. Los van de onderlinge fomo, jaloezie en pesterijen is de mogelijkheid om werk en privé gescheiden te houden al even verleden tijd. Eventuele jeugdzonden kunnen je eeuwig blijven achtervolgen; een schone lei bestaat niet op het internet.

Historie
Het klagen over de jeugd van tegenwoordig, is dat iets nieuws? Kregen de babyboomers destijds niet te horen dat ze te verwend waren? Waren alle ouders wel te spreken over de arbeidsethos van de jongeren ten tijde van Woodstock? En walgden zij op hun beurt niet van de smakeloze disco die hun kinderen luisterden?

‘’Hoeveel jonge mensen zijn er nog die zich schikken naar de leeftijd of het gezag van een ander? Onmiddellijk zijn ze zogezegd wijs, onmiddellijk weten ze alles, voor niemand hebben ze respect.’’ Is dat een uitspraak die ik uit de reacties van het NOS-artikel heb geplukt? Nee, het is een zo’n 2000 jaar oud citaat van Plinius, ironisch gezien beter bekend als De Jongere, geciteerd door classicus Patrick De Rynck in de podcast Snelle Geschiedenis van Radio 1.

‘’Als je genoeg kennis opdoet, word je vanzelf een goed mens. En dat moet op school gebeuren. Maar er is tegenwoordig zoveel luxe in ons leven en kinderen worden zo verwend… Ze zijn er niet meer aan gewend om tegengesproken te worden. Het is eigenlijk onbegonnen werk.’’ Ook dit is geen citaat uit de boze reacties onder het artikel. Het is afkomstig uit de handleiding voor redenaars die Quintilianus in 95 n.Chr. schreef.

Aristoteles noemde de jeugd vier eeuwen v.Chr. al ‘’Wispelturig, maar ook goedmoedig, snel tekort gedaan, koppig, driftig, opvliegend en lichtgelovig.’’ Het gedachtegoed van de klagende mensen onder het artikel is dus niet alleen pessimistisch, maar ook al meer dan twee millennia achterhaald.

Zielig
Zijn wij jongvolwassenen dan echt zo zielig en moet iedereen maar medelijden met ons hebben? Nee. Wij ervaren ook genoeg privileges, waar we soms ook best wat meer bij stil mogen staan. Zo hebben we bijna allemaal wel iemand in onze omgeving die in ieder ander tijdperk overleden zou zijn, maar door middel van moderne operaties onder ons is gebleven.

Ook hebben we de luxe om alle denkbare informatie binnen enkele seconden te kunnen vergaren en vrijwel alle uithoeken van de planeet binnen een etmaal met onze eigen ogen te kunnen aanschouwen. De technologie vereenvoudigt veel taken. 

We koesteren dan ook niet de illusie dat ook wij met een enkel salaris een gezin in een vrijstaande woning kunnen onderhouden met een luxe auto voor de deur en jaarlijkse vakanties. We hoeven bovendien echt niet dagelijks een schouderklopje te ontvangen, maar de garantie dat een 40-urige werkweek voldoende is voor een dak boven ons hoofd en de mogelijkheid om binnen een paar maanden hulp te krijgen als daar behoefte aan is, zou al een hoop oplossen.

Wij zijn ‘gewoon’ een generatie met onze eigen problemen en privileges, zoals iedere andere. Wie continu klaagt over onze generatie zet niet ons, maar vooral zichzelf buitenspel.