G20: potsierlijke politieke thriller

Viola Davis en Antony Starr spelen cartooneske, eendimensionale personages in teleurstellende actiefilm met weinig overweldigende actiescènes.

Als de G20-top in Kaapstad wordt verstoord door een extreemrechtse terroristische beweging, ontpopt de Amerikaanse president Danielle Sutton (Viola Davis) zich als een onvervalste vechtmachine. Voor haar politieke carrière was Sutton militair en die ervaring komt goed van pas. Haar gezinsleden, die met haar mee zijn gereisd, kunnen er overigens ook wat van: echtgenoot Derek (Anthony Anderson) is vindingrijk en gewiekst; dochter Serena (Marsai Martin) tovert moeiteloos met computers en andere technologische apparatuur.

De grote vijand is Rutledge (Antony Starr), een Australische oud-commando die met lede ogen aanziet hoe Sutton met cryptovaluta een soort microkredieten aan de man brengt in arme landen. Want wie moet dat wel niet betalen? Rutledge en Sutton zijn allebei cartooneske personages die zichzelf uiterst serieus nemen. Dat leidt in G20 tot onbedoeld hilarische scènes. Zoals wanneer Rutledge, een soort gniffelende uberincel, bijna wanhopig verkondigt dat de wereld zijn plannen echt wel zal begrijpen. Of als Sutton à la John McClane in Die Hard (1988) pseudo-stoere oneliners uitschreeuwt in de trant van 'ik zal je wel krijgen'.

Starr en Davis zijn acteurs die een film of serie altijd wel iets boeiends meegeven. Maar in G20 krijg je bijna medelijden met het duo. Dat ligt vooral aan de flinterdunne plot, die vooral een excuus is voor Sutton en haar gevolg om zich uit de situatie te vechten. En die vechtpartijen zijn ook weinig overweldigend. Het enige wat regisseur Patricia Riggen (The 33, 2015) wel goed doet is het casten van acteurs die vaak te zien zijn in politieke thrillers. Zie bijvoorbeeld Elizabeth Marvel (Homeland) en Clark Gregg (The West Wing). Zij geven deze potsierlijke thriller nog iets van cachet.

G20, vanaf donderdag 10 april 2025 bij Amazon Prime Video