Otters spelen onder toezicht van reigers

Drie otters spelen en duiken aan de waterkant onder toeziend oog van een blauwe reiger en een grote zilverreiger. De vogels staan stokstijf stil, klaar om een prooi in het water te pakken, maar kijken toch af en toe op naar de dieren die recht voor hen zwemmen. "Het is vermoedelijk een vrouwtje met twee jongen van afgelopen jaar", schrijft filmer Paul van Gaalen. Hij kon de dieren eind december prachtig vastleggen in de Wieden.

De otters duiken meerdere keren kopje onder, dan komen ze het water uit, om er vervolgens weer in te duiken. Dit spelende gedrag is iets wat zowel jonge otters als volwassen dieren vertonen. Zo zie je ook wel eens otters die bij sneeuw of op steile oeverwanden een glijbaan maken om vanaf te glijden. Vanaf het moment dat jongen een waterdichte vacht hebben, leert de moeder ze om te zwemmen en te jagen. Hoewel ze na tien tot twaalf maanden zelfstandig zijn, blijven de jonge otters vaak nog een aantal maanden in het territorium, totdat de moeder ze verjaagt. Daarna gaan ze op zoek naar een eigen leefgebied.

Elk volwassen dier heeft een eigen territorium, waarbij dat van een mannetje vaak het gebied van meerdere vrouwtjes overlapt. De grootte van het leefgebied van otters is afhankelijk van de hoeveelheid soortgenoten in een gebied, de beschikbaarheid van voedsel en de dekking van het gebied. Het kan bestaan uit enkele kilometers oeverlengte tot tientallen vierkante kilometer moerasgebied. Vrouwtjes hebben gemiddeld 7 km gebied en mannetjes 15 km, al kan dat bij dominante mannetjes een stuk meer zijn. Wanneer er andere otters langskomen, verdedigt het mannetje zijn gebied tegen de indringers.

Omdat otters zowel op het land als in het water leven, is hun lichaam op beide situaties aangepast. Daardoor heeft het dier wel wat beperkingen. Zo kunnen ze zich aan wal niet supersnel bewegen, wat hen kwetsbaar maakt voor predatoren. In het water zijn ze een stuk mobieler, maar hebben ze geen optimale warmteregulatie zoals bijvoorbeeld zeehonden of walrussen. Daardoor koelen ze relatief snel af. Hun lichaamsbouw is dus een soort compromis tussen land en water.

Bron: Zoogdiervereniging en Natuurpunt