Diego (22) worstelt met schuldgevoel na clean worden: 'Ik heb zoveel spijt van de dingen die ik heb gedaan'

Diego (22) werd als baby geadopteerd uit Colombia. In De Uitvlucht deelt hij hoe hij zichzelf in zijn tienerjaren verdoofde en hoe hij nog steeds worstelt met de impact van die tijd: 'Ik heb zoveel spijt van de dingen die ik heb gedaan.'

Diego is drie maanden oud als hij wordt geadopteerd uit Colombia. 'Mijn moeder had al twee kinderen: mijn twee broers', vertelt hij. 'Toen ze mij als derde baby kreeg, had ze niet het geld om nog iemand te kunnen verzorgen.' Wanneer Diego ouder is, zoekt zijn adoptiemoeder zijn biologische ouders op. 'Die heb ik dus ook leren kennen. Elke twee jaar gingen we naar Colombia. Dat zijn echt superleuke herinneringen: we gingen allerlei leuke dingen doen (...) en ik dacht echt gewoon: "Oké, ik heb mijn familie hier, maar ik heb ook nog mijn familie in Colombia die heel veel om me geeft. En die het eigenlijk heel jammer vinden dat ze mij hebben afgestaan."'

Toch heeft de adoptie bij Diego zijn sporen achtergelaten. Hij beschrijft het gevoel als 'weggegooid te zijn'. 'Zo voelt het wel. Recent heeft mijn moeder nog een baby gekregen, out of the blue. En die kan wel blijven. Dat was best wel een klap (...) en uiteindelijk moet ik toegeven dat het toch wel pijn doet als je moeder nog een kind krijgt, terwijl jij dan afgestaan bent.'

Wanneer Diego hoort van de bevalling, heeft hij al een tijd geen goed contact meer met zijn familie in Colombia. Zijn adoptieouders sturen iedere maand geld naar hen om te helpen in hun levensonderhoud, tot zijn broertjes in Colombia achttien zijn. 'Maar vanaf het moment dat we geen geld meer stuurden, kwamen ze gewoon niet meer', vertelt hij. 'Dat heeft op mij heel veel impact gehad. Het geeft het gevoel alsof je alleen maar goed bent voor het geld. En wie moet je nog vertrouwen als je niet eens je moeder en broers kan vertrouwen?'

Voor een lange tijd lukt het Diego niet om de gebeurtenis een plek te geven. 'Toen ben ik de foute kant op gegaan. Ik dacht: "Ik ben toch niets waard." Ik kon het gewoon niet verwerken en ben veel gaan experimenteren, heel veel naar hardcore-feesten geweest. En je weet gewoon wat er op hardcore-feesten gebeurt; dat is uit de hand gelopen uiteindelijk (...) en zo is mijn jeugd omgedraaid van superblij en relaxed (...) naar vluchten in muziek en experimenteren met niet zulke goede dingen.'

Het leidt er uiteindelijk toe dat Diego afhankelijk raakt van GHB – een tijd waar hij met een zwaar hart op terugkijkt. Hij kampt met een groot schuldgevoel door deze periode waarin hij zijn adoptieouders veel pijn heeft gedaan. 'Ik lag knock-out in het ziekenhuis', blikt hij terug. 'En dan kwam ik bij. Het eerste wat ik moest doen, was nog een dop [GHB] pakken. Terwijl dat hetgeen is waardoor je het ziekenhuis in bent gebracht. Daar waren mijn ouders heel vaak bij.'

Diego is inmiddels al een aantal jaren clean en woont samen met zijn vriendin op Ameland. Overdag vindt hij rust in het tuinieren, maar ’s nachts blijft hij vaak piekeren. 'Ik heb zoveel spijt van de dingen die ik heb gedaan. Dat knaagt gewoon aan me.'

In De Uitvlucht gaat Diego op zoek naar een manier om met dit gevoel om te gaan. Hij onderzoekt of, en hoe, hij zingeving kan vinden in het geloof. Uiteindelijk vindt hij innerlijke rust bij God.